Het was 1997, Constantine Spies vertrok schoorvoetend met het vliegtuig naar India. “Ik had er geen zin in “, vertelt ze. Na de vlucht kwam ze samen met haar voormalige man Bert aan in het land. “We liepen op het strand. Er kwam een klein, mager jongetje naar ons toegelopen: ‘Willen jullie een strandbedje huren of een cola kopen?” Inmiddels is Constantine, die vijf jaar in Bodegraven woont, 22 keer naar India geweest. “Er was vanaf dag één een klik.”
Terug op het strand, 1997. Van het één kwam het ander. Het jongetje, Chetan, bood het stel wat te drinken aan en mocht van het wisselgeld zelf een colaatje kopen. Onverwachts kwam het jongetje terug en dronk zijn drankje samen met het stel op. Ze raakten in gesprek. De volgende dag nam de 11-jarige zijn broertje Vijay mee. Even daarna ook zijn zusje. Het stel raakte bevriend met de kinderen en er ontstond een band tussen Constantine, haar ex-man Bert en het gezin van de jonge Indiërs. Constantine en Bert mochten gaandeweg “op de thee” bij de familie van de jongens, en belandden in een groot familiehuis met 65 mensen. Oma, ooms, tantes, nichtjes en neefjes. De mensen sliepen op de grond, en hadden een waterput. Speciaal voor de Nederlandse gasten kochten de Indiërs een grote fles cola, een statussymbool.
Tante’s telefoon en fietsen
Het moment kwam om weer naar Nederland te gaan. Er werden contactgegevens uitgewisseld. Eens per maand werd er gebeld, via een zeldzame huistelefoon van een tante van Chetan en Vijay. Er werden brieven geschreven en tekeningen opgestuurd. Het jaar daarop vertrok Constantine opnieuw met Bert naar India. Vanuit het hotel hadden ze zicht op het huis van de familie en konden ze de kinderen iedere ochtend naar school zien gaan. Toen ze weer weggingen “stond de hele familie ons weer uit te zwaaien op het vliegveld. Zo is dat contact gegroeid.”
Er gingen zo jaren voorbij. “De jongens werden ouder, het spelen in de zee werd voetballen. Ze deden het allebei niet heel goed op school. Wij zeiden; als jullie overgaan naar de volgende klas, krijgen jullie een fiets van ons. Toen hebben ze zó hun best gedaan. Dat was heel bijzonder. Die fietsen zijn lang meegegaan.”
Strandtent
Op een gegeven moment kwamen de jongens van school af. “Als je in India niet meer naar school wil is dat prima; dan moet je werken of een studie volgen. De jongens hadden niet de capaciteit om te studeren. Toen gingen ze thuiszitten.” aldus Constantine. “Daar hadden wij niet zo’n goed gevoel over; ze werden lui. De fietsen waren te klein geworden.” Tegelijkertijd was het toerisme in India erg toegenomen. “Wij dachten; misschien moeten ze een strandtent beginnen.” Het stel legde het idee voor bij de jongens. “Het leek hen superleuk, maar ze hadden er geen geld voor. In de afgelopen jaren hadden we wel geld voor hen opzijgezet, voor een muziekinstrument of studie.” Via Western Union maakte Constantine 3500 gulden over aan de op dat moment 19- en 18-jarige Chetan en Vijay. Niet voor een studie, maar voor de strandtent. “De jongens waren erg enthousiast, maar hadden veel vragen.”
VJ’s Shack
“Pannen, potten, een tafeltje in de keuken, 15 stoeltjes en wat tafels”, zo begon de opbouw van de strandtent, genaamd: VJ’s Shack. Iedere ochtend gingen de jongens op een scooter naar de markt voor kip, sla, noedels en rijst. Ook namen ze een kok aan. Grote brokken ijs hielden de colaatjes en vis koel. “Wij hoorden dit, maar hadden het nog niet gezien.” Nog steeds werd er via de telefoon van de tante van de jongens gebeld voor updates over de strandtent. Het nieuwsgierige stel ging naar India. “Dat was geweldig. Wij kwamen daar aan, zijn niet eens naar het hotel toe gegaan, maar gelijk naar die strandtent. Dat was wel heel mooi om te zien. Dat we hen daarmee hebben kunnen helpen. We hoopten ook op een goede toekomst voor de familie.”
“Lief thuisfront! Zoals jullie weten zijn wij afgelopen oktober met Chetan en Vijay een shack/ strandtent gestart. Een heel avontuur om dit op afstand te doen! De strandtent heet VJ s shack, Vijay ligt bij toeristen lekker in de mond en daar is voor gekozen. Hoe spannend is het om na zoveel telefoontjes met elkaar en een enkele foto gezien te hebben vandaag daadwerkelijk de strandtent in te kunnen lopen. Vol trots maar ook nerveus stonden de jongens ons al op de strandweg op te wachten om ons verder richting de shack te begeleiden.. Vanaf de onverharde uit terracotta kleurig zand bestaande strandweg ligt er een lange loper die je brengt naar de shack. […] En jullie begrijpen dat niet alleen Chetan en Vijay trots zijn op de shack maar ook wij elke dag stralend en vol trost hebben gezeten in de strandtent al nippend aan een cold coffee met uitzicht op de Arabische zee! Incredible India, wat hou ik ervan!” – Dagboek Constantine, 2007
Politie
Om op het strand te staan met de tent, is een vergunning nodig. “Chetan heeft een jaar zonder vergunning gestaan. Dan weet je dat de politie eraan kan komen.” Op een dag werd geïnformeerd dat dit zo zou zijn. “Wij lagen op het strand. Er ontstond paniek. De jongens kwamen naar ons toe: ‘willen jullie ons komen helpen? We gaan de strandtent leeghalen, want de politie is hier over een uur.'” Het stel en verschillende toeristen gingen helpen om de spullen weg te brengen en te verstoppen in de duinen. “Dat was echt heel bijzonder.” Niet alles was op tijd weggehaald. De politie kwam met mannen uit arme deelstaten. “Ze hadden messen en bijlen bij zich. De meeste stoeltjes en zonnebedden waren weg, maar de strandtent stond er natuurlijk nog. Binnen 20 minuten lag de strandtent plat. De strandtent was weg.”
“Uiteindelijk zijn er 3 strandtenten met de grond gelijk gemaakt in Candolim. Een stuk touw, verdorde palmboombladeren en een gebroken houten paal waren de volgende dag nog getuigen dat er ooit een strandtent had gestaan.” – Dagboek Constantine, 2011
De strandtent werd weer opgebouwd. “Toen de strandtent er vier jaar stond, vroegen de jongens aan ons: komen jullie vanavond langs bij ons? Wij dachten ‘huh, we komen er zo vaak, waarom vragen ze ons nu?” Het stel werd officieel ontvangen in het grote wooncomplex van de familie. Ze zaten aan tafel met de twee jongens en hun moeder. De vrouw had een sari aan, deed deze open, en onthulde een grote bundel geld. “Dat gaf ze aan mij.” aldus Constantine. “Ze zei: ‘dit is het geld dat jullie ons gegeven hebben om de strandtent te beginnen.’ Dus dat hadden ze gespaard en wilden ze aan ons teruggeven. Wij waren helemaal verbaasd. Heel bijzonder. Na veel aandringen hebben ze het geld gehouden.”
Op visite
Inmiddels zijn de jongens in de 30. “De jongste, Vijay, had dat hele commerciële eigenlijk niet. Het koken en bedienen zit niet zo in hem. Hij heeft nu een taxibedrijf.” Met name de oudste, Chetan, is iedere dag actief in de strandtent. Het telt nu 60 zonnebedjes. Ook zijn er 5 scooters voor de verhuur aan toeristen. Chetan is zes jaar geleden zelfs in Nederland geweest. “Dat was heel leuk en heel bijzonder. Het was heel vertrouwd, gelijk. Hij stond ’s ochtends voor ons het ontbijt klaar te maken.”
“Ik ging scheiden van Bert.” Inmiddels woont Constantine samen met Jan Streefland. “Ik zei tegen Jan; India stroomt door mijn bloed, dus het moet ook wel een beetje door jouw bloed gaan stromen.”
Kerst Party & New Years Eve bij de strandtent
Toen Jan voor het eerst met Constantine mee ging naar India kon het stel overnachten in een appartement van Chetan. Omdat Constantine er al lang komt kent ze veel verschillende mensen. Jonge vrouwen van destijds 17 jaar. “Na 23 jaar zijn die ook moeder geworden. In onze vakantie nodigen we hun kinderen uit en dan houden we een ʺKerst-partyʺ in de strandtent . Dit bestaat uit een rijke maaltijd voor de kinderen van de moeders. En het allerallermooiste is het ijsje aan het eind.” Ook de jaarwisseling wordt groots gevierd in de Indiase strandtent:
New Years Eve: Op het haast nog warme zand (de temperatuur is vandaag tot 38 graden gestegen) zijn wij hier dansend op onze blote voeten het nieuwe jaar ingegaan! Rond middernacht hadden alle strandtenten prachtig vuurwerk welke werd afgestoken door het personeel aan de kustlijn. Als gast van de strandtent word je gevraagd je steentje bij te dragen zodat er tijdens de jaarwisseling een groots vuurwerk afgestoken kan worden. […] Tijdens de jaarwisseling was het één groot feest in de shack met toeristen, de rijke Indiers uit Delhi en Mumbai, de bedelaars, de heiligen, de gelukzoekers uit de andere deelstaten van India, de dorpelingen, de arme kastelozen en wij… Happy New Year! – Dagboek Constantine, 2014
Onvoorwaardelijk
Toen Constantine de jonge 11-jarige Chetan voor het eerst op het strand zag, had ze gelijk iets met hem. “Ik dacht: wij hebben hier alle middelen om een bestaan op te bouwen.” Het feit dat ze de jongens hielp “Is ook gewoon zo gegroeid. Ik weet: hij heeft er niet alleen profijt van, maar later ook zijn kinderen, en zijn moeder. Wij zien ook dat hij bedelaars te eten geeft. Dat vind ik ook weer heel sociaal van hem. Inmiddels heeft de Indiër een appartement voor de verhuur gekocht, is een tweede restaurant gestart en worden er op dit moment 3 appartementen voor de verhuur gebouwd. Chetan heeft ook jonge meisjes in dienst, Constantine geeft Chetan adviezen over het ontwikkelen van de meisjes en biedt haar hulp aan bij het volgen van een opleiding. “De jongens hebben de hulp eigenlijk niet meer nodig, maar we willen er wel mee verdergaan, op een andere manier.”
Wat Constantine het mooiste vindt aan het verhaal? “Dat je iemand op afstand zo kan helpen; maar ook dat het onvoorwaardelijk is. Veel mensen hebben mijn ex-man en mij gewaarschuwd; we waren vol lof; maar mensen zeiden; dat is een bedelcultuur, die denken rijk te worden van jullie’. Maar dat is totaal niet van toepassing geweest voor mij. Dat het zo succesvol is hebben zij wel zelf gedaan. Maar dat zoiets kleins, het kleine mannetje dat ooit een cola kwam brengen op het strand, eigenlijk is uitgegroeid tot een succesvolle familie; dat is heel mooi om te zien.”
“Ons verblijf in India zit er weer op! Wederom genoten van de geur van verse bloemenkransen, specerijen en sandelwood smellingsticks, de afbeeldingen van de goden Shiva, Ganesh en Doerka, de drukke wegen waar wij met onze scooter links rijden met de overstekende honden, kuddes heilige koeien en toeterende tuktuks, de chicken masala, garlic naan en verse vruchtensappen, de kleurrijke plaatselijke markten, de nog niet door massatoerisme ontdekte strandjes, de idyllische dorpjes in het achterland, de hartelijkheid en nieuwsgierigheid van de bevolking, mijn voeten in de branding en in het warme zand, de ayurveda body massages maar bovenal genoten van onze wederzijdse diepe vriendschap en liefde met Chetan en Vijay. – Dagboek Constantine, 2012
*Als je meer wilt weten of vakantietips in India zoekt kun je Constantine “altijd raadplegen!”