Het leven van Yvonne de Wijn (30) draaide de afgelopen negen jaar 180 graden om. De Bodegraafse wordt op 21-jarige leeftijd getroffen door een hersenvliesontsteking, met kritieke toestand en lange revalidatie als gevolg. Door de jaren heen staat Yvonne steeds minder bij de situatie stil. Ondanks dat valt één jaar geleden alsnog het kwartje: ze wil doen waar ze energie van krijgt. Dat uit zich inmiddels succesvol in verschillende vormen van presenteren en acteren.
De toen 21-jarige wiskundedocent valt in april 2015 op vrijdagavond in slaap, in haar woning aan de Bodegraafse Kerkstraat. Na bijna een week wordt ze op donderdag wakker in een ziekenhuisbed. ‘’Ik voelde me al een week niet lekker’’, legt Yvonne uit. ‘’Volgens de huisarts was er niets aan de hand. Toen mijn huisgenoot merkte dat ik wel érg lang bleef liggen, vond ze me ijlend in bed. Zij heeft de hulpdiensten gebeld. Zelf heb ik niets bewust meegekregen.’’
Yvonne verblijft van 12 tot 24 april in het ziekenhuis. Op de vierde dag na spoedopname blijkt eindelijk dat er geen sprake meer is van levensgevaar. Vanaf het moment dat Yvonne bijkomt, valt er een hoop te verwerken.
Revalideren
‘’Toen ik eenmaal begreep wat er was gebeurd, bracht dat een stukje angst mee bij de alledaagse dingen. Je lijf raakt bewuster van het feit dat dingen zomaar mis kunnen gaan. Mijn hersenvliesontsteking was platgezegd óók domme pech. Verder moest ik bijvoorbeeld opnieuw leren lopen, kreeg ik logopedie en namen ze psychologische testen af. Ik moest zo’n vier keer per week langs allerlei verschillende specialisten. Ondanks dat ik veel punten snel oppakte, kon ik lang niet volledig meedraaien. Mijn energie was op. De intensieve revalidatie duurde twee jaar’’, aldus Yvonne.
Werken
Na deze revalidatie gaat ze weer aan de slag in het onderwijs. Eerst als roostermaker, later weer voor de klas. ‘’Dat was een hele stap’’, vertelt ze. ‘’Mijn hersenen konden weinig verwerken. Een gesprek voeren met meer dan één persoon in de kamer was al gauw te veel. Dat maakt je onzeker om de draad op te pakken: begin ik niet te vroeg? Verwachten we niet te veel? Het werd een kwestie van langzaam opbouwen.’’
Doorgaan
Hoe ingrijpend de situatie ook was; uiteindelijk gaat Yvonne door. Ze bouwt aan een carrière waarin ze haar praktische- en technische kwaliteiten inzet. Met de jaren verwatert haar -voorheen dagelijkse- bewustzijn van de hectische periode. ‘’Het ging goed. We waren financieel stabiel en mijn baan was belangrijk voor me. Én ik was er goed in. Dat balletje rolde vrijwel vanzelf, totdat me vorig jaar een nieuw bewustzijn te binnen schoot. Mijn werk bracht mij al lange tijd geen vervulling meer. Dat maakte me ongelukkig’’, legt Yvonne uit.
Roer om
‘’Docent zijn is een ‘lekker normaal’ beroep. Ik was goed in wiskunde. Eén plus één maakte snel twee. Ik werkte op een manier waarvan ik dácht dat de buitenwereld dat van mij verwachtte. Dankzij onze stabiele thuissituatie, was salaris ook geen dwingende factor. Ik deed het dus én niet voor mijn plezier, én niet uit noodzaak. Dan kon ik toch net zo goed stoppen? Iets voor mezelf gaan doen?’’
Over wát dat moest worden, hoefde Yvonne niet lang na te denken. ‘’Op mijn twintigste kwam ik in aanraking met toneel. Dat resoneerde direct met wie ik ben. Nu voelde ik eindelijk dat ik daaraan mocht toegeven.’’ Inmiddels stelt Yvonne zich onder andere beschikbaar als presentator, moderator, facilitator, dagvoorzitter en trainingsacteur, maar óók als levend standbeeld en mimespeler. ‘’Soms is het puur entertainment, maar de sterkste zingeving haal ik uit getuigen zijn van een leerproces.’’
‘’Tijdens mijn klussen als trainingsacteur krijg ik de kans om spelend een leersituatie te bieden. En als dagvoorzitter kan ik de docent in mij loslaten, maar dan op een vrijere manier. Er is niets mooier dan een groep aan je te binden. Om ze te bewegen, of om de sfeer erin te brengen. Van workshops begeleiden tot ondernemersevents doorlopen: ondanks dat geen dag hetzelfde is, blijf ik de rode draad van het overbrengen altijd voelen.
Toekomst
‘’Terugkijkend voelt het alsof ik een nieuwe kans op het leven heb gekregen. En die zal ik blijven grijpen. Vanuit dit oogpunt ben ik momenteel bezig met stemacteur worden. Dat neem ik mee vanuit mijn revalidatie. Ik had geen capaciteit meer om boeken te lezen, waardoor ik merkte hoe ontoegankelijk informatie kan zijn voor velen. Ik ben groot fan geworden én gebleven van luisterboeken. Daar wil ik me nu zelf voor inzetten. Voor mij is nu het allerbelangrijkste dat ik mag doen -en uitbouwen- waar ik energie van krijg!
