Deze zomer viert de Vakantiespelen haar 50-jarig jubileum. Voor de familie Jonker stroomt het Vakantiespelenbloed al flink wat jaren door de aderen en heeft de week een magische sfeer. Dat de Vakantiespelen een flinke groei heeft doorgemaakt in die vijf decennia is dan voor Theo Jonker, die ironisch genoeg dit jaar ook 50 jaar werd, niet vreemd: ‘Door al de kinderen en vooral ook dankzij de vrijwilligers is het niet een verplichting om er bij te zijn, maar een virus wat in je hart komt. Ieder jaar wil je weer. In Bodegraven vieren we twee jaarwisselingen. Vrijwilligers van de Vakantiespelen weten wat ik bedoel.’
BODEGRAVEN – Theo en Monique Jonker zijn twee niet weg te denken karakters bij de Vakantiespelen. Theo begon als dertienjarige jongen al als vrijwilliger op het veld bij de sporthal. Na twee jaar hulpbrigade te zijn geweest, werd hij leiding bij de huttenbouw. ‘Eerst deed ik zelf nog mee. Toen maakten we in de zustertuin geen hutten, maar zeepkisten. Daarna ben ik vrijwilliger geworden. Ik ben een rauwdouwer en pas daarom beter bij de huttenbouw. Ik ben niet van de tent.’ Daarnaast heeft hij in de daaropvolgende jaren diverse andere taken uitgevoerd in de werkgroep.
Monique kwam na hun eerste kus in de Mus mede dankzij Theo vaker in De Zon en was de eerstvolgende Vakantiespelen de eerste die ze samen meemaakten. ‘Ik ben ook niet van de tent. Twee jaar ben ik leiding geweest bij de huttenbouw, maar ik merkte al gauw dat ik meer van het organiseren ben’, zegt Monique. Ze begon als coördinator bij de huttenbouw samen met Robbert-Jan Ooms en uiteindelijk zwaaide ze de scepter als algemeen coördinator. ‘Dat heb ik een jaar of acht gedaan. Daarna was ik een manusje van alles. Ik zat ook samen met Theo in de werkgroep. We hadden samen een klapbedje voor in de keet, dat was een ramp. Die moet je niet na twaalf uur ’s avonds op gaan bouwen’.
Eén keer miste het stel de Vakantiespelen vanwege een reis naar Australië, maar zijn eigenlijk verder structureel verbonden geweest. Zij weten als geen ander hoe de Vakantiespelen werkt en zien het echt als een evenement, waarin saamhorigheid met elkaar altijd de boventoon voert. ‘Met zo weinig middelen, zorgt de Vakantiespelen voor zo veel plezier. Stoeien met kinderen, bouwen en vooral het hutje schudden aan het einde.. Prachtig…’, zegt Theo. ‘Ik mag dan twee meter zijn, maar aan het einde van zo’n week vloeiden de tranen over mijn wangen.’ Bij Monique was dit niet anders. ‘Als alco was ik altijd bezig met het verloop van de week, maar als dan die stapel in de brand ging en ik mijn eerste biertje die week open trok, wist ik weer dat we het hadden geflikt.’
De intimiteit onderling tijdens de Vakantiespelen heeft gezorgd voor heel veel herinneringen. Zo waren er ook emotionele dieptepunten. ‘Vooral de mensen die ons zijn ontvallen. Vrijwilligers en zelfs kinderen die meededen’, blikt Theo treurig terug. ‘Zo is ook de bloemenzee in bierflesjes bij het eindvuur ontstaan. Iedereen herdenkt daar ook.’ Monique knikt instemmend. ‘Als je zo met elkaar optrekt, doet dat zo veel.’ Een ander dieptepunt voor Monique was het eerste jaar op de Burgemeester Kremerweg. ‘Hoe dat veld toen werd opgeleverd. Dat was echt een schande. Er zijn ouders met emmers modder toen naar het gemeentehuis gegaan om te klagen. Er lag vervuilde grond, er was geen water en elektriciteit. Toch hebben we genoeg water gezien, want het stond die hele week blank.’
Natuurlijk zijn er voornamelijk mooie herinneringen. ‘We hadden besloten dat 1995 een jubileumjaar was’, lacht Monique. ‘We hadden toen Flappie geregeld, want Bassie en Adriaan waren destijds te duur. We waren toen dat jaar ook op het veld bij het Bodegraafse Bos. De koeien liepen daar over het veld. Geweldig.’ De anekdotes volgen elkaar rijkelijk op. Theo kreeg als zeehond verkleed haring gevoerd van badmeester Anton. ‘Hij bleef ze naar binnen schuiven op mijn nuchtere maag tijdens de opening’, zegt Theo met een grimas. ‘De werkgroepsweekenden waren hilarisch’, zegt Monique. ‘Maar ook de etentjes na de week. Bovendien ontstond er ook een ware ladies night dankzij Judith van Donk. Op de woensdagavonden was het altijd rustig rond het vuur. Toen hebben we de ladies night geïntroduceerd, zodat vooral de vrijwilligers van de tent meer betrokken werden op de woensdagavond. Alleen vrouwen moesten het vuur aanhouden.’
De Vakantiespelen maakte een ware evolutie door. Van een compact veld met maximaal driehonderd kinderen naar een grootschalig evenement, waarbij in totaal zo’n 1400 deelnemers betrokken zijn. ‘Het is allemaal zo veranderd’, zegt Monique. ‘We moesten toen zelfs wel eens vrijwilligers regelen. Dan ging bijvoorbeeld Joyce van de Parel een dag dicht om te kunnen helpen. Daarentegen was dat wel ook mooi en er waren ook mensen die ontslag namen om mee te kunnen doen. Vroeger liep ik een hele dag met een autotelefoon over het veld om in nood te kunnen bellen. Zeven gulden per minuut, hè! En het hout werd bijvoorbeeld opgeslagen bij Turkenburg. Dat dit altijd goed is gegaan, is voor mij nog steeds niet te geloven.’ Theo: ‘De week voor de week was altijd stressen. In de loop der jaren zag je dit steeds relaxter worden en zijn er ook taken in de werkgroep beter benut.’
Inmiddels zijn hun twee kinderen Sjouk en Noor ook niet weg te denken gezichten op de Vakantiespelen. ‘Het was geen kwestie van mogen, maar moeten’, lacht vader Theo. ‘Maar eigenlijk wilde ik na de eerste keer het nooit meer missen’, zegt Sjouk. Hij maakt dit jaar deel uit van de hulpbrigade. ‘Dat wilde ik altijd al doen, de afgelopen twee jaar zat ik in de Crew.’ Dat vindt Monique een goede verandering in het programma. ‘Daardoor betrek je die kinderen van 13 t/m 15 ook in die week.’ Noor zal met hamer en zaag gebracht worden door vader Theo. ‘Ik baalde dat ik naar de huttenbouw moest, want ik vond de tent heel leuk. Maar toch wil ik het niet missen.‘
Ook al was er soms wel een negatieve houding van bepaalde mensen binnen het dorp naar het evenement, telkens bewees de week weer het ongelijk door de liefde en passie die er in het evenement werd gestoken. ‘De drijfveer was het zien van al die pretkoppies van die kinderen’, zegt Theo. ‘Op een gegeven moment had ik een groep kinderen, waarin meerdere kinderen met een beperking zaten. Eigenlijk was dat mijn mooiste jaar. Een leraar uit het speciaal onderwijs heeft ons toen nog een mooi cadeau gegeven, nadat hij had gezien hoe we met die kinderen waren omgegaan.’
De Vakantiespelen is in al die jaren zo gegroeid. Dat baart het duo wel enigszins zorgen. ‘Ik hoop dat de Vakantiespelen niet ten onder gaat aan het eigen succes’, zegt Monique. ‘Het is zo groot geworden, dat de traditionele intimiteit toch wat minder is geworden. Wat dat betreft zou een Vakantiespelen in Reeuwijk daar bijvoorbeeld aan kunnen bijdragen.’ Theo vult aan: ‘Gelukkig kunnen ook veel gedupeerde kinderen nu terecht bij de Vakantiespelen in Nieuwerbrug. Ik hoop dat de kracht van deze week in Bodegraven behouden blijft. Denk alleen al aan die optocht door het dorp. Het is dan drukker dan met de intocht van Sinterklaas.’ In dat opzicht blijft het dan ook een memorabele week voor deelnemers en de gemeenschap.
Tekst & foto’s Roy Vane.