Vandaag neemt de Bodegraafse Ans Baan na 32 jaar afscheid bij het Centrum voor Jeugd en Gezin. Al die tijd biedt Ans met toewijding én plezier steun aan ouder en kind. Ze kijkt terug op waardevolle jaren op het consultatiebureau en op de samenwerking met jeugdartsen 0-12 en collega’s. Ze vertelt ons over haar ervaringen binnen dit mooie beroep.
Wat was je motivatie om 32 jaar geleden met dit werk te beginnen?
‘’In die tijd was ik zelf moeder van jongere kinderen. Ik merkte daardoor dat het onwijs waardevol is om je verhaal kwijt te kunnen en je vragen te kunnen stellen aan iemand die oor voor je heeft. Ik vind het belangrijk om mensen datzelfde gehoor te geven. Het is prachtig om hulp te bieden in situaties waarin mensen onzekerheden voelen. Daarbij vind ik het belangrijk om tijdig problemen te signaleren en hulp te bieden of, zo nodig, door te verwijzen. Als jeugdverpleegkundige heb je veel contact met o.a. verloskundigen, fysiotherapeuten, artsen, logopedisten en sociaal team. Ook verbind je ouders met elkaar. Zo zijn er peuter- en zwangerschapsgroepen waarvan de deelnemers nog contact met elkaar behouden en leren van elkaar.’’
Wat is er in deze jaren veranderd aan jouw werk?
‘’Op 1 februari 1989 ben ik begonnen op het consultatiebureau. In die tijd gingen wijkverpleegkunde en jeugdgezondheidszorg als het ware hand in hand. In ’93 trad er een splitsing op en kwam ik voor de keuze tussen deze twee stromingen te staan. Ik ben me toen meer gaan verdiepen in de jeugdgezondheidszorg.
Één van de grootste veranderingen die hierna is opgetreden is de digitalisering geweest. Voorheen werkten wij enkel met grote papieren dossiers. Toen de technologie steeds meer in trek kwam moesten wij er ook aan geloven. Het moment dat we een mobiel kregen kan ik me nog heel goed herinneren. Deze moest gaan dienen als moderne agenda. Dat was een grote omslag, weinigen van ons waren met deze technologie opgegroeid. We werden bijgeschoold en ik heb mijzelf toen gedwongen om als één van de eersten écht gedag te zeggen tegen de papieren agenda. Daarna wende het tot mijn verbazing vrij snel. ‘’, aldus Ans.
‘’Met de digitalisering merkten wij ook dat onze rol op het bureau veranderde. Vroeger gaven wij cursussen aan ouders, waarbij we zo’n 3 à 4 avonden over peuters praatten. Mensen hebben hier tegenwoordig geen behoefte meer aan, daarom bestaat er nu vaak één informatieve avond. Waar wij vroeger echt de vraagbaak waren, zoeken ouders nu vaak zelfstandig naar antwoorden op het internet.
De contacten op het bureau zijn niet meer helemaal zoals deze vroeger waren. Het is allemaal ingekort. Dat vind ik ergens jammer, het persoonlijke slijt er op dit gebied een beetje vanaf. Er is minder ruimte voor het verhaal, terwijl ik het belangrijk vind om over de ontwikkeling van het kind te vertellen. Bij kinderen verandert er zoveel. Maar internet of niet, we blijven altijd aan de zijlijn verbonden. Ouders weten ons altijd te vinden wanneer nodig. Ook via de website (cjgbodegraven-reeuwijk.nl).’’
Welke mooie verhalen zullen je sowieso altijd bijblijven?
‘’Dat zijn met zekerheid de huisbezoeken na een geboorte. Die zijn zo waardevol. Vooral bij een eerste kind is de impact groot. Als nieuwe ouder ben je het nog niet gewend, je wereld is anders ingericht. Na de geboorte van een kind is dat plots zo anders. Je hele leven staat dan in het teken van het kind. Je moet soms zoeken en aan elkaar wennen, het neemt een enorme plek in. Na een tijdje komt daar wat ritme in en het is fantastisch om daar een ondersteunende rol in te hebben. Je bouwt daarbij als het ware wat op, dat schept vertrouwen.
Hoe kijk je terug op deze jaren?
‘’Dankbaar. Dankbaar dat ik vertrouwen heb mogen krijgen om bij gezinnen af en toe over de schouders mee te kijken als het gaat over de ontwikkeling van hun kind. Ik ben blij dat ik dat al die jaren heb mogen doen. Al speel je maar een kleine rol; als het goed is, is het ook gewoon goed. Wanneer de situatie erom vraagt speel je een prominentere rol. Binnen deze zaken is er minder sprake van algemene adviezen, we gaan ook af op het gevoel van de ouders: Wat heb jij nodig en wat past bij jou? Het blijft heel persoonlijk, dat is geweldig.’’, vertelt Ans met voldoening.
Wat ga je missen aan jouw werk?
‘’Ik weet nu al dat het lastig wordt om het los te laten. Ik ga alles onwijs missen. Mijn collega’s, bijvoorbeeld. We werken al jaren met een heel hecht team dat langzaam verfrist. We hebben nu nog twee collega’s die jaren ervaring hebben. Met een mengeling van jong en oud is het een prachtig team.
Daarbij ga ik het contact met de ouders missen. Dat is zo’n groot onderdeel van het werk. Een belletje met een ouder kan tien minuutjes duren, maar kan zo uitlopen tot 40 als het nodig is. Je duikt dan écht samen in de situatie om te kijken waar je iets kan bieden. Af en toe kwam ik ouders jaren later tegen in het dorp, dan groet je elkaar en denk ik ‘’Oh ja, dat is de moeder van Pietje.’’ Het is mooi om iets op te bouwen dat zó lang blijft bestaan.’’
Door: Isa Smeele
